Meğer...

Gelelim bize; Nerden başlasam bilemiyorum aslında, kırıp dökülen kalplere mi yoksa geri kazanılan yarım kalmış sevgimizden mi?

Her defasında gülümsedim hayata, her defasında yaralarımı hep kendim sardım, kendim iyileştirdim.Yoktun yanımda çoğu zaman, ihtiyacım olan her dakika başka nefeslerde nefes alıyordun.Bir dolu kötü günler gibi bir dolu güzel günlerde yaşandı.Sonu gelmez derdim hep, ne kavgalarımızın ne de sevgimizin ama geliyormuş meğer, konuluyormuş bir başka el insanları.Ölüm gibi bir şeymiş bu aşk daha doğrusu hayat gibi, doğup, büyümek ve ölmek gibi.Her dev aşkların bir sonu oluyormuş meğer.En çok şunu öğrendim aslında bu acı günlerde; hayat aslında bir oyunmuş, sadece perde, oyuncular ve seyirciler varmış...Oyuncular aşkı yaşayan iki tarafmış, seyirciler ise o aşk bittiğinde araya giren insanlar...İzlemişler uzaktan uzağa aşkları sonra öğrenmişler, kim kime nasıl davranmalı ve perde'nin hayatta ki yeride aşk bittiği noktadaymış yani son o son kapanış tekrar açılmazmış meğer.Ne yazık ki hayatımda kullandığım en çok kelime meğer oldu, o kadar şaşırdığım olaylar, inanmak istemediğim gerçekler varmış ki bu hayatta bana hep meğer dedirtmiş.Keşke ''meğer''lerin yerini doğrular alsaymış, keşke doğru tanıyıp, doğru yorumlaya bilseymişiz insanları ama nerde?Yok o tür doğruluklar sadece aile içlerindeymiş MEĞER.Zamanı durdurmak ya da geriye alamamak diye bir şey yok aslında, biz istersek her güzel şey tekrarlanır, her şey geriye sarılır mutlak olan şey insan adımlarını rahatlıkla değil mantıkla atlmalı ki sonra o rahatlıklar bir gün bize batmasın...

Hayat buymuş meğer...