Adı Kadar Uzun Olmayan ''HAYAT''

Hani tam her şey bitti zannedersin ya, nefes almakta güçlük çekersin o banada oldu.Tam mutluluğu doğru insanı buldum derken kaybettim.Üzüldüm, yeri geldi ağladım, yeri geldi ağzımı açmadan oturdum odamda ki kanepem'de.Zaman iyi gelecek dedim içimden kendi kendime, nitekim geldi de, her şey anlamsız geliyordu gözüme, insanlar sahte geliyordu, dürüstlük arar olmuştum etrafımda ama bir gün hiç beklemediğim an'da yine konuştum kendimle, sana bunu yaşatan, ilk başta güvenini kazanan ama sonra seni hayal kırıklığına uğratan insan, onun için bu kadar üzülüp, kafana takmaya değer mi? Diye konuştum kendimle, o günü sadece kendime ayırdım, telefonumu kapadım herkesten uzak sadece düşündüm ve kendime geldim.Kimse, kendinizden başka kimse size kendinize verdiğiniz değeri size vermez.Nerden mi biliyorum?Çünkü tek kişiye öylesine çok güvenmiştim ki o bile bana bunu yaptıysa kimsenin vermeyceğini anladım...''Hayat acımasız'' bu lafı küçklüğümden beri, büyüklerimden hep duyardım ama görmezdim, ya da görmek istemezdim hayatımda üç kez bu acıyı çektim biri halamın vefatında, biri ilk aşkımı kaybettiğimde, bir diğeri de son aşkımın bitişinde...Noldu? Hayat bitti mi? Ben artık bir şeye güvenemez, inanamaz mıyım yani? Hayır aksine ölüm diye bir gerçek var bunu yalanlayamayız, aşk acısı diye bir şeyde var bunu görmezden gelemeyiz.Bence yaşanan her şey ama her şey size mutlaka başka kapıları açıyor, sizi büyütüyor, sizi olduğunuzdan güçlü kılıyor.Hayat denen şey acısı ile tatlısı ile herşeyi ile fevkalade bir şey, onu sonuna kadar üzüntüsü ve mutluluğu ile yaşamaya bakın derim ben çünkü hayat kısa kimse için üzülmeye değmiyor, kimseyle küslüğe zamanı olmayacak kadar kısa, bence herkes aldığı tek nefsin bile kıymetini bilmeli ve şükretmeli...